Buca İnci-Özer Tırnaklı Fen Lisesi

Hem kızımın, hemde oğlumun okulu.Merkezi bir konuma sahip, akademik başarıdan söz etmek istemedim çünkü sorumluluğunun bilincinde günlük çalışmalarını yapanlar ilk yüzde yer alabiliyorken, Tekrarlarını yapmayan, düzenli çalışmayan mezuna kalabiliyor. İlgisi yeteneği olan gençler Tübitak ,çeşitli olimpiyat dallari, müzik ,spor müsabakaları vs. hakkında destek görüyor ve başarılı da oluyorlar. Ama ilgisi yoksa,gelişmeye açık değilse, girişkenlik göstermiyorsa kimse zorlamıyor. Sosyal etkinlik olarak şehirlerarası geziler, yurtdışı gezileri, kamplar, okul içinde düzenlenen çeşitli şenliklerle (bahar şenliği, pi şenliği gibi) çocuklara sosyal olanaklar sunuluyor. En güzeli 9. Sınıftan 12. Sınıfa kadar her öğrenci neredeyse birbirini tanıyor. Öğretmenler öğrencileri tanıyor. Çünkü okul mevcudu 300ü geçmiyor.Okul pansiyon ve yemekhanesi de öğrenciyi memnun ediyor. Yemekhanesi kullanmak istemeyen için etrafta çok sayıda restoran ,yemek fast food,çorbacı vs. bulunuyor. Hemen karşısında büyükçe bir park mevcut. Zaman zaman konserler, belediye etkinlikleri oluyor. Semt insanın yürüyüş ve spor yaptığı, oturup dinlendiği, sohbet edebildiği, çocuklarını eğlendirip, piknik yapabildiği yeşil ve bol ağaçlı bir alan.

Buca İnci Özer Tırnaklı Fen Lisesi; Buca Fen Lisesi olarak eğitim-Öğretime Baltacı Köşkü olarak bilinen binada başlamıştır. Baltacı Köşk’ü, Buca´nın en eski yapıtlarından birisidir. Köşk 1863´te Abdülaziz´in İzmir´e gelişinde Buca´da kaldığı yerdir. Söylentilere göre Sultan, Aliotti Bahçesi’ne bakan kapıdan kabul edilmiş ve adet olduğu üzere, kapı bundan sonra kapatılarak bir daha kullanılmamıştır. Kesin bilinmemekle birlikte, 1890’larda köşkün Ispartalıyan adlı İzmirli bir zengin tüccarın mülkiyetine geçtiği anlaşılmaktadır. Köşk 19. yüzyılda Yunan Milli Bankası adına 120.000 Kaimeye satın alınmıştır.

Daha sonra Venizelos burasını, savaşta ölenlerin çocukları için bir yetimhane yapılmak üzere İzmir Rum Toplumuna bağışlamıştır. Ancak 1922´de buradaki yetimler, Amerikan Kızılhaçı tarafından Yunanistan´ a nakledilmiştir. Bu tarihte Türk Devleti´ne geçen köşk ,Mustafa Kemal Paşa´ya bağışlandı. Fakat Paşa, burasının okul yapılmasını istedi. 1930’lu yıllardan bu yana köşk okul olarak kullanılagelmiştir. Köşk 1930 yılında Buca Orta Okulu olmuş, asıl konak yatılı öğrenci yurdu, yanındaki küçük yapılar da müsamere salonu v.s. olarak kullanılmıştır. Dimostanis Baltacı Köşkü, 1966 yılında Buca Lisesi olmuş. Okul 1990 yılında Buca Lisesi ile Buca Ortaokulu şeklinde ikiye ayrılmıştır Köşk ile beraberindeki binalarda süren eğitim maratonu içerisinde Buca Lisesi 1993 yılında müfredat Laboratuar Okulu ve Yabancı Dil Ağırlıklı Lise 1997 yılında da Bilgisayar Laboratuar okulu olarak kullanılmıştır. Bu Arada Baltacı Köşkü bir süre Güzel Sanatlar lisesi olarak da kullanılmıştır.Ünlü Baltacı Köşkü 2008- 2009 eğitim ve öğretim yılında Buca Fen Lisesine dönüştürülmüştür. 2013-2014 eğitim öğretim yılında okul Bahçesine yapılan yeni binasına taşınan okulumuzun adı Buca İnci Özer Tırnaklı Fen Lisesi olarak değiştirilmiştir...

Bne olmak DaWiD. Okul olmak çok güzel. Bzi öğrenmek yazma okuma çok. Sevmek bne öretmenler. Ve incisi olmak Ege'nin bizim okul.çko güpssel

Geçen bir adam gördüm, yolda. Yolun ortasında battaniye örüyor adam. Mahallemiz Buca'da bile olsa bu garip bir durum tabii. Ben de adamın yanına yaklaştım. Adama dedim: "Beyefendi ne yapıyorsunuz acaba?" Bunu oldukça kibar bir şekilde söyledim çünkü mâlum Bucadayız ve bu tür "garip" olarak nitelendirebileceğimiz insanlar patlamaya hazır bomba gibidirler. Neyse.. konuyu dağıttım galiba. Adam gözlerini battaniyesinden ayırdı ve bir süre yüzümü inceledi. Sanırım tekrar sormamı bekliyordu. Tekrar sordum "Beyefendi ne yapıyorsunuz acaba?" Adam bu sefer sorumu dikkate almış olmalı ki, yaşlı dudaklarını hafifçe araladı. Ama herhangi bir ses çıkarmaya gücü yetmedi. Adamın ne kadar çökmüş ve aciz durumda olduğunu işte o zaman kavradım. Adam aniden heyecana kapılmışcasına elindeki battaniyeyi ve örgü şişini yere attı. Yüzüme dik dik baktı ve sanki yaşamını devam ettirmek için ihtiyacı olan enerjinin tamamını dudaklarına odaklamış gibi sarsılarak konuştu. "Battaniye örüyorum ben! Evladım, mâlum kış... Asfaltlar üşümesin istedim. Evladım, merak etme beni yoluna devam et sen!" Son kelimeleri ölüm döşeğindeki birinin söylediklerini bitirmek için gösterdiği azime benzer bir azimle söylemişti. Onun "merak etme" demesi, adamın durumunu daha da merak etmeme sebep oluyordu. Ama içten içe biliyordum ki bu adam acı çekiyordu ve varlığım bu adamın acısını yaşama olanağını elinden alıyor ve durumunu daha da kötü hale getiriyordu. Evet, kararımı vermiştim. Bu adama yardım etmemeliydim. Bu adama yapılabilecek en iyi şey hiç bir şey görmemiş gibi yanından geçip gitmek ve adamın acılarını doya doya yaşamasına izin vermekti. Aslında elimde adamın acı çektiğine dair kayda değer hiç bir belirti yoktu. Bu adam yaşlılıktan tahtaları eksilmiş alelade bir insan olabilirdi. Ama değildi, hissediyordunuz. Buna altıncı his ya da insan sarraflığı diyebilirsiniz ama ben genelde insanları anlamakta zorlanan biriyimdir. Yola devam ediyordum. Böyle bir adamı gördüğümü aklımdan çıkarmaya , en azından meseleyi daha fazla kurcalama isteğimi yok edecek kadar bastırmaya çalışıyordum. Nitekim başaramadım. Bu gördüğüm adamın kim olduğunu , amacının ne olduğunu, neden acı çektiğini düşünmeden edemiyordum. Sokaklarda yürümeye devam ederken bu konuya öyle bir dalmıştım ki tanımadığım ama iriyarı oluşundan sezdiğim üzere yakında tanıyacağım bir adama çarptım. Şanslıymışım. Adam küçük bir özürle yetindi ve dişlerimi ya da cebimdeki tüm parayı almadan yoluna devam etti. Buca gibi bir yerde beklenmedik bir olay bu. Neyse.. Rastgele tutturduğum bu "düşünce yürüyüşünün" sonu bir sahafta bitti. Tabelasını gördüğümde , dostum olan sahafın buranın uzun zamandır yerlisi olduğu ve battaniye ören adamı tanıyabileceği düşüncesi aklımı adeta başından aldı. O an yaşadığım sevinç her ne kadar kelimelerle anlatması zor olacak türden bir sevinç olsa da bir örnekle anlatması epey basit. Benim yaşadığım sevinç , uzun zamandır yerçekimi gibi bir şeyin olabileceğini araştıran Newton'un kafasında elma düştüğünde yaşadığı sevinç gibiydi. Dışardan garip gözükse bile tutarlı bir sevinçti. Ben de durur muyum? Hemen girdim sahafın kapısından. İçeride her zamanki gibi kediler, kitaplar ve (varlıklarından hiç haz etmediğim)üniversiteliler vardı. Bunlar tahmin edebileceğiniz üzere o anda zerre umrumda değildi. Paldır küldür içeri daldım ve içeridekileri biraz ürküttüm sanırım. Ama dediğim gibi zerre umrumda değildi. Hemen dostumun odasında girdim ve masasının önüne oturdum. Başını okuduğu kitaptan kaldırdı ve beni tanıyınca dostça gülümsedi. "Hayırdır, seni buraya ne getirdi? Pek uğramıyordun son zamanlar." Haklıydı. Son zamanlar yağmurlar artmıştı ve çok sağlam bir bina olmayan sahafın çatısı su sızdırıyordu. Belki size çok önemli bir şey değilmiş gibi görünebilir ama ben kitap okurken ritmik seslerden nefret ederim. Bu ne sesi olursa olsun. Su olabilir, dışarıda basketbol oynayan gençler olabilir veya sakız çiğneyen bir arkadaşım bile olabilir. Konuyu dağıtmayayım. Dostuma konuyu tüm detaylarıyla anlattım. Sadece tahminim olan acı çektiği düşüncesini paylaşmak istemedim.

Benim okulum olmasından gurur duydugum yer..orta öğretim dönemimde 86/90 yılları piyanosu olan ve piyano dersi aldığımız ev ekonomisin ve bir çok güzellikler içinde sanatla yoğrulmuş içten insanlarla dolu izmirin her yerinden öğrencilerin olması renk cümbüşü içinde yaşanılan ve rahmetli fen öğretmenimiz Mustafa Dağdeviren gibi bir çok guzel insanların yuvası..ve inşallah en küçük oğlumun yeni hayatı olacak .

Benim okulum olimpiyatlara sürekli öğrenci gönderen ve öğretmen kadrosuyla şirin bir okul

Src sınavıma burda girdim gerçekten mükemmel bir okul herkes girmeli :))

Ne günlerimiz geçti çok güzel bir okul herkese tavsiye ederim

Duyduguma gore cok guzel bir okul fen lisesi . Allah calisan ve isteyen herkese nasil etsin

Başarı seviyesi yüksek bir okul.

Iste okulun dibi bizim okul

Bu seneki taban puani nedir acaba

Çok iyi bir lise

Izmir in parlayan yıldızı.