Cenabi hambalin mezari

امروز مردی در کنار جناب حمال دفن شد که یک عمر عاشق اربابش حسین بود و جز از او دم نزد ، شادروان فخرالذاکرین حاج فیروز فرشباف زیرک کار ، روحت شاد

فردی که صاف و ساده در تبریز زندگی می کرد و تمام عمر خود را در بازار به حمّالی و بارکشی گذرانده بود تا از این راه رزق حلالی بدست آورد.
یک روز که مثل همیشه در کوچه پس کوچه های شلوغ بازار مشغول حمل بار بود، برای آنکه نفسی تازه کند، بارش را روی زمین می گذارد و کمر راست می کند.
ناگهان صدایی توجهش را جلب می کند.
می بیند بچه ای روی پشت بام مشغول بازی است.

در همان لحظه بچه به لبه بام نزدیک می شود و ناغافل پایش سر می خورد و به پایین پرت می شود.
مادر جیغی می کشد و مردم خیره می مانند.
ناگهان حمّال پیر فریاد می زند “نگهش دار” و کودک میان آسمان و زمین معلق می ماند
پیرمرد نزدیک می شود، به آرامی او را میگیرد و به مادرش تحویل می دهد.
جمعیتی که شاهد این واقعه بودند همه دور او جمع میشوند و هرکس از او سوالی می پرسد:
یکی می گوید تو امام زمانی
دیگری می گوید حضرت خضر است
کسانی هم می گویند جادوگری بلد است و سحر کرده.
حمّال که دوباره به سختی بارش را بر دوش میگذارد
خطاب به همه کسانی که هاج و واج مانده و هر یک به گونه ای واقعه را تفسیر می کنند، به آرامی و خونسردی می گوید:
خیر، من نه امام زمانم، نه حضرت خضر و نه جادوگر
من همان حمّالی هستم که پنجاه شصت سال است در این بازار می شناسید.

من کار خارق العاده ای نکردم بلکه ماجرا این است که یک عمر هرچه خدا فرموده بود، من اطاعت کردم
یکبار من از خدا خواستم، او اجابت کرد.
حمّال همان شب از خدا مرگ خود را طلب کرد و خداوند جان او را گرفت و قبرش زیارتگاه مردم تبریز شد.
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که خواجه خود روش بنده پروری داند

قبر حمّال (حامبال قبری)، مقبره عارفی است که در محله گئرو در خیابان شمس تبریزی(دئوچی) در امتداد خیابان دارایی جدید و در بین دو مسجد معجزگر و نایب صدر قرار دارد، این مقبره از گذشته‌های دور تاکنون مورد توجه بسیاری از مردمان تبریز بوده است، به طوری که افراد زیادی این مقبره را زیارت می‌کنند و شاید به همین دلیل است که مقبره این عارف شهره عام و خاص گشته است.

مقبره شخص باربری که با عبادت پروردگار خود مقرب درگاهش شد و نامش برای همیشه در طول تاریخ ماندگار شد.

در ادبیات ترکی "حامبال" به شخصی گفته می‌شود که باربری کرده و از این راه معاش خود را تامین می‌کند، حامبال تبریزی نیز شغلش باربری بوده و در بازار تبریز فعالیت می‌کرده است، این شخص بسیار با خدا بوده به طوری که گفته می‌شود بخشی از درآمد ناچیز خود را صرف کمک به نیازمندان آن زمان می‌کرده است. این شخص هفتاد سال عبادت خدا را کرده و در قرن نهم هجری به دیار باقی شتافت.
محله دئوه چی تبریز از محله‌های بسیار قدیمی است که در گذشته‌های دور محل سکونت و کسب بسیاری از مردم تبریز بوده است.

"حامبال" فردی مومن بود که در قرن نهم هجری از راه باربری در بازار، درآمدی را کسب کرده و معاش خود را تامین می‌کرد و به نیازمندان نیز کمک می‌کرد و سال‌های زیادی نیز به بندگی و عبادت پروردگار مشغول بود.

وی ادامه می‌دهد: "حامبال" در سن هفتاد سالگی در حال گذر از محله دئوه چی بود که کودکی را می‌بیند که در حین بازی کردن در پشت بام خانه در حال افتادن است، وی در همین لحظه عبارت "ساخلییان ساخلا"(نگهدارنده نگهش دار) را به زبان می‌آورد که به گفته مردم آن محله، در همین لحظه کودک به صورت ایستاده بر روی زمین افتاده و به بازی خود ادامه می‌دهد.
در پی این حادثه مردمی که شاهد بوده‌اند به سوی این شخص می‌شتابند و لباس‌های وی را می درند و از او می‌پرسند که چگونه این کودک را از مرگ نجات داده است که وی در پاسخ به مردم می‌گوید: " من چندین سال عبادت خدا را کردم بدون این‌که چیزی از او بخواهم، اما در این لحظه از خدا خواستم که این بچه را حفظ کند و خداوند مهربان نیز خواسته‌ام را اجابت نمود".

همه چی زیبایی و زیور مکان نیست
خدا کنه مام ذره ای مثل ایشون باشیم
پاک و ساده

درحدقابل قبول.رسیدگی لازم‌ و ضروری هست.

نور به قبرت ببره

من نرفتم

الله رحمت السین

دنج و آرام

کلا من نفهمیدم تو اون مقبره چیکار میکنن، مسجده هیأته چیه چجور جائیه!!!!!