Zeetuin

Hier zie je nautisme en perfectionisme samensmelten

Kijk naar die Hollandse luchten boven deze ´Zeetuin´. Mooie naam ook, die ´contradictie in terminis´. Ik moest even denken aan het nieuwe boekenprogramma ´Brommer op zee´, een naam waarvan ik vermoed dat er een samenhang bestaat met ´Zeeman met boeken´ en de prachtige ´Kreidler´ die er op tafel staat een stoere brommer die ik zelf ooit bezat. Tegenwoordig ziet de opvolger ´het scootertje´ er toch wel heel sukkelig uit in vergelijking met de Puch, de Zündapp en de Kreidler. Scooters zijn eigenlijk gebouwd voor meisjes wanneer je naar de zithouding kijkt en ik moet dan ook nog steeds een beetje lachen wanneer ik twee opgeschoren koppies met zo´n kaboutermuts (sorry hoodie...) als ´angstmuts´ op hun hoofd voorbij zie snorren. Terug naar de Zeetuin... De Noordkop heeft een probleem, een overduidelijk probleem dat overduidelijk zichtbaar is voor iemand die er vandaan komt, een tijd wegging en er later in zijn leven weer regelmatig terugkeert, iemand zoals ik dus. Vaak heb je een tijdje afstand nemen nodig om zaken in het juiste perspectief te kunnen plaatsen. Er is namelijk te weinig ´verrommeling´ in het landschap onder Den Helder, alles is in rechte lijntjes aangeharkt en wel het hele landschap tot de laatste meter aan toe. De scheidslijnen zijn de Duinweg en de Zanddijk waar de vierkante en rechthoekige (11 maanden per jaar grauwe) lapjes bollengrond abrupt overgaan in de eerste polletjes helmgras. Het is bijna zielig om te zien. Kijk naar Hoeve Noord of ´Villa´... BvVN vlak boven Groote Keeten; het ingeklemd zijn tussen ´vierkantjes´ veranderd je geest in iets dat niet meer van jezelf is en het gebeurt zonder dat je het merkt. Je aankopen worden plotseling vierkant, je manier van denken zelfs net als je stapeltjes kleren naast je bed voordat je gaat slapen gecentreerd moet worden neergelegd en uiteindelijk zelfs je vaatwas en de manier waarop je in je auto schakelt: je gaat van 1 naar 2 en van 3 naar 4 en niet van 1 naar 3 of van 3 naar 5 zoals ik zelf wel vaak schakel. Ik zag ze in mijn jeugd in Den Helder al veel rondlopen; mijn vader was lid van die onvrijwillige club en ook de voormalige eigenaar van Duinoord; beiden waren mannetjes geboren onder dat regiem, de onrustig draaiende oogjes met de niet meer door de eigen geest aangestuurde tred eronder. Elk gesprek dat je met ze voert duurt te lang, ze vernietigen dan ook veel om hen heen. Jan Koks heeft het beter begrepen en zich eraan kunnen ontworstelen, hij trok naar de rand van de duinen om afstand tussen hemzelf en ´de hoekige denkers zonder eigen bestaan´ te creëeren en hij schiep er en passant een eigen paradijs en sloeg zo ´een brug´ van de polletjes helmgras naar het eenzame bollenland. Een hof van Eden met één verschil van dat van Villa Noord of was het nou Hoeve.., een plek waar je (zag ik op internet) 475,- kaarsrechte Euro´s voor twee nachtjes in mei betaald: Jan´s plaatje is gratis, voor noppes en niets,! Je hoeft er alleen maar voor over een rechte weg te fietsen en Jan schenkt je dan en passant een kort moment van het ware geluk. Het is namelijk nog niet voorbij, het scheelt niet veel meer maar er houden nog steeds enkele mensen stand, zelfs in de fantasieloze Noordkop met haar laatste ´streepje´ nog vrije duinennatuur. Jan laat zien dat de duinen en het achterland eigenlijk bij elkaar horen, je zou het bijna vergeten. Hoe je de rechte lijnen er bij kinderen ook al inhamert, er zijn er altijd 1 of 2 die zich eraan onttrekken; ik was er 1 en Jan ook, dat weet ik zeker. Volhouden Jan!